Auteur: Erik de Kievit

Wat kunnen mensen toch diepe indruk op je maken. Tijdens ons bezoek aan Aruba was ik^[1] in de gelegenheid om Bethel^[2] te bezoeken. Een eenvoudig complex opgezet en geleid door Irene, een vrouw van ongeveer mijn leeftijd. Zelf was ze ooit in Nederland jaren verslaafd geweest, maar God had haar gered op een wonderlijke manier. Haar bevrijding leidde naar een onvoorwaardelijke liefde voor mensen aan de hopeloze kant van het leven; verslaafden in het armste deel van Aruba; San Nicolas.

Irene biedt hun onderdak, eten en herstel van verslaving aan. Dat dit moeizaam gaat, begrijpt iedereen. Maar hoe strikt ze ook is, haar liefde is er elke dag weer. Ze begint de dag om 3 uur in de ochtend om God te zoeken en te vragen om kracht. Al heel vroeg is ze paraat voor al haar bewoners. Met het weinige dat ze hebben, probeert ze een thuis te maken.

Is er iemand die niet verslaafd is, maar nergens hulp kan krijgen (bijvoorbeeld iemand met een ernstige ziekte), ook dan biedt ze thuis. Ze vertelde me dat ze bad om extra handen; het werk wordt haar na jaren te zwaar om dit zeven dagen per week te kunnen volhouden. Of ik mee wilde bidden. Dat doe ik. Maar omdat ik nog een week op Aruba was, kon ik het niet laten met de hand een toilettasje te maken om haar iets voor haarzélf te geven. 

Iets persoonlijks van vrouw tot vrouw. Dit toilettasje werd met ontroering aangenomen. Ze vertelde dat ze het tussen haar kleren kon dragen, zodat ze haar daggeld daarin kon doen. Want ook al zijn haar bewoners haar dankbaar, stelen is zomaar gebeurd. 

Ik bid nog steeds voor haar, want ze is zo moedig. Ze neemt risico’s en wijst al de mensen die onder haar dak komen op God die genade geeft en gelovig luísteren vraagt. Moge God haar en haar mensen zegenen.

^[1] Dit gastblog is geschreven door de moeder van Erik, Elizabeth de Kievit – Dankuwel!
^[2] Facebookpagina van Bethel

“Hier zie je de Frangipane, dat is een mangoboom daar bij de buren, en deze boom… is de cashewnotenboom.” Verbaasd kijk ik haar aan. “Groeien cashewnoten in een boom?” Mijn schoonzus lacht. “Ja” zegt ze “en zelfs met maar één noot per vrucht.” Ze speurt even over de grond en raapt dan een pasgevallen vrucht op die iets weg heeft van een kleine groen gele paprika, maar warempel…boven op de vrucht zit een halve-maan-vormige notenschil waardoor ik de cashewnoot kan herkennen. Ongelofelijk… nu snap ik waarom die noten altijd zo duur zijn. Hoeveel vruchten zouden ze nodig hebben om één zakje te vullen? 

Mijn zus en ik^[1] zijn de vorige dag de wereld over gevlogen en inmiddels te gast bij mijn broer, schoonzus en neef op Aruba. Het is ruim 30 graden buiten en we worden rondgeleid door de tuin waar van alles groeit en waar ook nog allerlei plannen voor zijn. We zien van alles dat we niet van thuis kennen. Vaak weten we er wel iets van maar ik had bijvoorbeeld zelfs nog nooit van die grote cactussen gezien die hier overal groeien. Het lijkt wel een andere wereld. 

Dat Aruba een andere wereld is blijkt ook later in de week. We krijgen een tour over het eiland en zien het grote verschil tussen de rijkdom van het kleine streepje toerismegebied en de armoede van heel veel andere buurten. Het maakt dat ik me verscheurd voel. Als rijke westerse vrouw ben ik gewend aan luxe. Weliswaar niet de luxe van de cruiseschepen maar wel de luxe om zorgeloos een supermarkt in te wandelen om boodschappen te doen of buiten de deur te eten. En dan ontmoet ik mensen die al generaties lang op het eiland wonen, in armoede, en die afhankelijk zijn van anderen voor hun maaltijden. Die meerdere banen hebben om voor geliefden te kunnen zorgen, die weinig keuzes hebben en al helemaal niet zorgeloos zijn. 

Het voelt scheef…dat Arubaanse mensen weinig baat hebben bij het toerisme terwijl het eiland zonder het toerisme waarschijnlijk nog armer zou zijn. Maar het levert met name de rijken meer op en alleen de mooie plaatjes worden verspreid. 

Bij een zakje cashewnoten klagen wij in Nederland al dat deze noten “zo duur” zijn… maar in werkelijkheid realiseren we ons helemaal niet dat er zoveel vruchten nodig zijn voor een zakje cashewnoten en hoeveel werk het is om dat zakje te vullen. Zou dat met het toerisme niet net zo zijn? Realiseren wij ons eigenlijk wel wat ons luxe leven echt kóst?

^[1] Gastblog van Christine Bondt – Dankjewel Christine!

Na een halfjaar investeren in de relatie was het zover. Gabriela^[1], moeder van zeven kinderen, stemde in met dat we langs zouden komen om een muur in haar woonkamer te schilderen. Wat waren we er blij mee. Het vervallen huisje had maar twee slaapkamers en een kleine woonkamer die overliep in de keuken. Als de kinderen thuis waren was er geen beginnen aan; teveel herrie en stress. Maar nu zag Gabriela het zitten om samen met ons een geschikt moment uit te kiezen. Uiteindelijk kwamen we erop uit dat het schilderwerk in de week voor haar verjaardag zou gebeuren. Dan zou alles weer netjes zijn als ze jarig was en dan kon ze met een met een feestelijk gevoel genieten van het feest. Voor ons voelde haar toestemming als een flinke doorbraak. Wat hadden we hard gewerkt om een relatie met haar en haar gezin op te bouwen.
Op het laatste moment zegde ze af. Het hoefde voor haar niet meer. Ze had er geen zin meer in. Alles zat tegen. 

De zaterdag daarop kwamen we eten langsbrengen. Hoewel ze nog steeds een boze uitstraling had, leek ze wat gekalmeerd. “Wat was dat nou?” Vroeg ik, “Waarom haakte je opeens af?” Ze vertelde dat de sociale dienst opeens een groot bedrag van haar uitkering inhield. Een paar maanden geleden had ze nog schulden gehad bij het water- en elektriciteitsbedrijf, maar hoewel die schulden inmiddels volledig waren afbetaald, vond de sociale dienst dat zij de betalingen het komende jaar rechtstreeks van haar uitkering moesten doen. Natuurlijk zou er wel gewerkt worden met een marge, zodat er geen tekort meer zou ontstaan. Ze werd weer woest; “Ik kom al nauwelijks rond en doe er alles aan om de rekeningen te betalen. Nu zorgt de sociale dienst er met die marge voor dat ik nog moeilijker de rekeningen kan betalen.”
Ik begreep haar volkomen. De gedachtenkronkels van sommige instanties in Aruba zijn ondoorgrondelijk. Maar er tegenin gaan zou niks helpen en kennelijk zagen ze geen andere oplossing.

Het erge vond ik dat haar vertrouwen richting ons door dit voorval ook weer een deuk gekregen had. Wat we ook zeiden, het schilderen van de muur was voorlopig geen optie meer. Ik begreep het, maar ik was ook teleurgesteld. Ik legde nog maar eens aan haar uit dat wij het ingrijpen van de sociale dienst ook niet prettig vonden en dat wij ons werk niet vanuit regels, maar vanuit liefde deden. Maar dat hielp voor nu natuurlijk niks. Ze kon nu geen taart kopen voor haar verjaardag en daar samen met de kinderen van genieten. Dus al het andere voelde ook een beetje zinloos. 

Zondag was ze jarig. Ik moest steeds aan haar denken en zei tegen Hanneke dat ik eigenlijk nog een taart of zoiets naar haar wilde brengen. Hanneke vertelde me dat ze nog een pak brownie-mix had. Een uur later bracht ik ze naar haar toe. Wat was ze verrast en blij. Zo had ze toch nog taart op haar verjaardag. Ondanks alles een goed begin van het nieuwe jaar!

^[1] Gefingeerde naam
Photo by iMattSmart on Unsplash

Soms zijn er van die dagen dat je van die netwerkafspraken hebt waarvan je weet dat het goed is om erheen te gaan, maar dat je zo ontzettend geen zin hebt dat het bijna pijn doet. Deze week had ik zo’n afspraak. Ik had he-le-maal geen zin en zag als een berg op tegen ruim twee uur conversatie. Maar ik wist ook dat het goed was om te gaan. Ik kon niet precies aanstippen waarom, maar ik wist het gewoon. En dus raapte ik al mijn moed bij elkaar en ging ik. 

De afspraak verliep okee. We zaten een tijdje te praten over koetjes en kalfjes, maar stiekem verzuchtte ik nog steeds: ‘Heer, waarom?’. Er lagen genoeg andere taken op me te wachten en ik wilde verder, niet twee uur stilzitten op een bankje, sippend van overigens heerlijke koffie.

Ik voelde de druk van administratie, financiën en het geven van een update aan de achterban die op me lagen te wachten en moesten gebeuren. Ik had ze al enige tijd uitgesteld omdat ik druk was met de Bible Summer School, Counseling en allerlei andere ministry activiteiten. Zo achter mezelf aanrennend met alles wat er moest gebeuren, was ik ook al een aantal dagen niet goed toegekomen aan stille tijd. Ik voelde me er schuldig over, wilde er graag echt even voor gaan zitten, maar hield mezelf steeds onbewust voor ogen wat er nog allemaal moest gebeuren.

Terug op dat bankje was mijn koffie op. Onze bediende, een aardige jonge kerel van 19, kwam voorbij. Mijn metgezel bestelde een nieuw bakje koffie voor ons en vroeg hem en passant of we voor hem konden bidden. ‘Ja, graag!’ was zijn enthousiaste antwoord. ‘Laat me even deze klanten helpen en dan kom ik terug.’

Terwijl we wachtten op zijn terugkeer realiseerde ik me dat ik in al mijn drukte zomaar gericht was geraakt op wat ik moest doen in de “gewone” wereld. Ik was daardoor vooral gefocust op mezelf en dacht daardoor minder aan wat God wilde doen voor de mensen om me heen. 

Onze bediende kwam terug. Hij vertelde dat hij Katholiek was opgevoed, maar nu al jaren niet meer naar de kerk ging. Sinds een tijdje was hij in de Bijbel aan het lezen en hij realiseerde zich dat hij bij God wilde horen. Ik vroeg hem of hij ooit al eens bewust aan God gevraagd had of hij bij Hem mocht horen. Het antwoord was ‘nee, niet bewust.’ Hij gaf aan dat hij zich realiseerde dat Jezus zijn Verlosser was en heel graag een relatie met Jezus zou willen. Na wat uitleg hebben we samen gebeden en gaf hij ter plekke zijn leven aan de Heer. Hoe bijzonder is dat! Terwijl ik geen zin had en werd afgeleid door mijn eigen drukte, bracht onze Vader deze jongen zomaar in Zijn koninkrijk. Wat een zegen dat Hij, ondanks mijn gedrag, gewoon doorging met het echte werk. En wat een genade dat Hij terwijl Hij deze jongen redde tegelijkertijd ook mij even op mijn schouder tikte. Alsof Hij wilde zeggen: ‘Dat Ik deze jongen red is logisch, maar hou jij ook even je focus op Mij?’ 

Photo by jose alfonso sierra on Unsplash

Toen wij in Florida woonden hebben we er ons wel eens over verbaasd hoe snel met name Christelijke Amerikanen met elkaar in het huwelijksbootje kunnen stappen. De Amerikaanse cultuur verschilt daarin echt van de Nederlandse. Ook de datingstijd ziet er in Amerika echt anders uit als in Nederland. De verkeringstijd in Nederland duurt makkelijk een paar jaar en loopt in veel gevallen uiteen van lekker vrijblijvend naar intentioneel. Maar als je er in Christelijk Amerika voor kiest om te daten, dan is dat in veel gevallen gelijk heel intentioneel. Misschien is dat ook wel de reden dat de tijd van daten soms maar een halfjaar duurt voordat er verloofd en getrouwd wordt, ook bij jonge mensen. En toch zie ik bij veel van deze Amerikaanse stellen een diepe hartsconnectie die dus ook in korte tijd kan ontstaan.

Ook in gewone relaties is het me soms een raadsel hoe het ontstaat. Die directe hartsconnectie die er soms kan zijn met iemand die ik ontmoet. Je ziet elkaar voor het eerst en je weet meteen: dit zit goed. Wij hebben van die vrienden, in Nederland en Amerika, maar nu ook in Aruba. Vrienden is niet eens het goede woord. Eigenlijk heb ik geen woorden voor zo’n relatie. Het voelt diep en liefdevol, alsof je elkaar al jaren kent terwijl dat helemaal niet zo is. Als je erover nadenkt, dan is het best wel bizar dat dit kan. 

Toch is me wel wat opgevallen. Iedere keer dat dit ons gebeurt is God met een mooi stukje van Zijn plan bezig; we mogen een training geven, of er moet iets op heel korte termijn georganiseerd worden. Wij hebben dan geen idee hoe we dat zo snel moeten vormgeven. Maar God regelt het elke keer weer precies pas en brengt en passant de juiste mensen met eenzelfde hartsgesteldheid op ons pad. Soms is het maar voor even, maar vaak ook voor langer. Ik vind het supermooi en ik geniet ervan, maar ik snap er ook geen snars van. Onnavolgbaar hoe Hij dat doet, die God van ons. Een compleet raadsel.

Gisteren waren we voor het eerst uitgenodigd voor een bruiloft op Aruba. Het bruidspaar had de Marriage Course gevolgd die wij organiseerden. Nadat de cursus was afgelopen kregen we de uitnodiging en ik moet eerlijk zeggen dat ik die niet verwachtte. Misschien ook dat ik me daarom echt vereerd voelde. 

Ik heb al eens een bruiloft meegemaakt in Uganda, maar het blijft bijzonder om in een ander land bruiloftsgast te zijn. Van tevoren kwamen er allemaal vragen naar boven. Welke kleren trek ik aan en zijn daar verwachtingen over? Zijn er gebruiken waar ik rekening mee moet houden? Wat is normaal om als cadeau te geven? 

Bruiloftsfeesten zijn bij uitstek de feesten waarop cultuur tot uiting komt. Wordt er gedanst of niet. Word je ook verwacht voor het eten of niet. In de ene cultuur ben je of daggast, of avondgast, of ga je alleen naar de receptie. In een andere cultuur ga je naar een bruiloft of ben je in de bruiloft. In een derde cultuur is alles voor iedereen en is het ongepast om niet aan alles deel te nemen, inclusief het dansfeest in de avond. In sommige landen trouw je alleen voor de wet, in sommige landen trouw je in de kerk, soms maakt het niet uit en soms kun je niet trouwen als je niet aantoonbaar een bepaalde nationaliteit hebt. Er zijn wat dat betreft allerlei varianten denkbaar.

Als ik aan al die varianten denk, dan vraag ik me gelijk ook af hoe de grote bruiloft er uit gaat zien. Zal het vol ceremonie zijn? Of ligt de nadruk juist op het ontmoeten van iedereen die we zo lang niet gezien hebben? Of juist op het dansfeest? Ik ben erg benieuwd. We weten dat we witte kleren mogen dragen, maar ik ben ook wel nieuwsgierig naar de smaak van de wijn die we te drinken krijgen. Ik hoop dat het snel zover zal zijn.

De Arubaanse variant was in ieder geval prachtig; het echtpaar was al getrouwd voor de wet toen gisterochtend de inzegening plaatsvond, inclusief het aan de handen schuiven van de ringen. Daarna volgde een heel gezellige receptie met veel vrolijke mensen, veel foto’s en veel lekkere hapjes. Heerlijk overvloedig feest. Daar gaan we vast nog meer van meemaken!

Photo by Al Elmes on Unsplash

Hoe vertel je aan kinderen van twaalf zonder vader in hun leven, dat God hun liefhebbende Vader is? Hoe maak je aan een jongen duidelijk dat God’s Vaderhart vol liefde is, als zijn vader zegt dat hij niet zijn zoon niet is? Hartverscheurend!

Afgelopen week mocht ik in de Bible Summer School lesgeven over het Vaderhart van God. Het was de eerste keer dat ik lesgaf over dit onderwerp en de doelgroep was gelijk niet al te makkelijk. Maar ik keek ernaar uit. Ik had bevestiging op bevestiging gekregen dat ik eindelijk over dit onderwerp mocht spreken. Iets waar ik al meer dan twee jaar naar uitkeek. Nu was het zover!

Terwijl ik voor in het lokaal stond kwam de ene na de andere verstorende opmerking uit zijn mond. Zwaar beschadigd in zijn nog niet zo lange verleden, ouders die uit elkaar waren en een vader die hem ontkende als zijn zoon. Bij elke opmerking hoorde ik door de woorden van zijn schijnbare onverschilligheid zijn diepe pijn. “Hoe is dit ooit nog recht te breien”, dacht ik. 

Gelukkig had ik er bij het voorbereiden van mijn lessen rekening mee gehouden, al was dat niet eens zo heel bewust. Door aandacht te hebben voor hoe aardse vaders functioneren met fouten en gebreken en door in de Bijbel aan te tonen dat God echt anders is, hoop ik dat ik een klein zaadje heb mogen planten. Gelukkig weet ik ook dat er een geestelijk vader is in zijn leven die wel het goede voorbeeld geeft, liefdevol reageert en duidelijke grenzen stelt. Tegelijkertijd bid ik er maar voor dat zijn echte vader tot inkeer komt. Maar bovenal bid ik dat God zijn hart zo wil aanraken dat deze jongen onontkoombaar opgroeit tot een man naar God’s hart. God’s Vaderhart.

Photo by M.Hanif Project on Unsplash

We hadden een fout gemaakt. In de voorbereiding van de Bible Summer School waren Hanneke en ik ervan uitgegaan dat we dezelfde toegangsprijs moesten vragen als de vorige keer. En ook de leeftijd van de aanstaande studenten beperkten we tot 15-20 jaar oud. We hadden het breed gecommuniceerd en meer dan 200 mensen aangeschreven voor sponsoring. Er kwamen geen aanmeldingen binnen en we kregen geen cent. Foutje, bedankt!

Een week voor de Bible Summer School deden Hanneke en ik samen Bijbelstudie. We lazen samen uit Micha en hadden allebei het idee dat God ons iets wilde duidelijk maken over de school. Toen lazen we Micha 3:11: “De leiders spreken er recht in ruil voor geschenken, de priesters geven onderricht tegen betaling, de profeten voorspellen voor geld, terwijl ze zich op de HEER beroepen en zeggen: ‘De HEER is toch in ons midden? Ons zal geen onheil treffen.’”

Natuurlijk begrepen Hanneke en ik wel dat Micha dit schreef in een heel andere context, maar toch voelden we ons direct aangesproken. We hadden geld gevraagd aan de doelgroep om les te geven. Mensen die al vaak geen cent te makken hebben. Weliswaar was onze intentie goed en ging het alleen om het dekken van de kosten, maar toch…

Tsja, wat doe je dan in zo’n situatie? De flyer was al verstuurd.
We kozen ervoor om vergeving te vragen, een nieuwe flyer te maken, iedereen uit te nodigen die wilde komen, geen toegangsgeld meer te vragen en vervolgens af te wachten…

Na één dag hadden we zes aanmeldingen en ongeveer 500 euro aan kosten gedekt. We startten de school met 16 studenten, voornamelijk jongeren vanaf 12 jaar oud. Tegen het eind van de week hadden we meer dan 20 studenten en alle kosten waren gedekt. Wat een fijne zegen en wat een goede les. Blijkt maar weer dat onze Vader de beste Leraar is.

Photo by Diego PH on Unsplash

Inmiddels zijn Hanneke en ik 23 jaar getrouwd. We zijn er dankbaar voor en realiseren ons maar al te goed dat we dit feit meer ondanks dan dankzij onze eigen inzet mogen vieren. Jarenlang hebben we individueel gevochten om onszelf te mogen zijn in ons huwelijk, zonder te beseffen dat we meer onszelf mogen worden door iedere dag opnieuw ons leven neer te leggen voor elkaar. Gelukkig heeft God, toen wij op de rand van een scheiding stonden, alles omgekeerd. Iedere dag genieten we nu van “ons tweede huwelijk” en leren we meer bij over wie wij zijn in relatie tot elkaar. 

Iets waar we ook dankbaar voor zijn is dat we nu voorbeeld mogen zijn voor zoveel anderen. We worden regelmatig gevraagd om ons getuigenis te geven en te delen over de fouten die wij maakten en de overwinningen die we behaalden. Dat doen we op verschillende manieren, maar een manier die er voor ons uit springt is het organiseren van “Marriage Couples Nights”. Wat een voorrecht om met een select aantal echtparen aan de hand van de Bijbel uit te mogen spitten hoe we elkaar mogen liefhebben in het huwelijk. 

Ook de laatste avond was weer bijzonder. Het thema Liefde en Respect stond centraal. Samen met een tiental andere echtparen mochten we ontdekken dat zowel onvoorwaardelijke liefde als onvoorwaardelijk respect bestaat en dat ze allebei nodig zijn in een gebalanceerd huwelijk. Samen mochten we ook stilstaan bij hoe God het huwelijk in deze wereld bedoeld heeft als afspiegeling van het grote huwelijk dat nog gaat komen tussen Jezus en Zijn bruid. Wat krijg je dan opeens een ander perspectief op hoe je met elkaar om mag gaan, ook als je de liefdestaal van je partner niet begrijpt. 

Hanneke en ik hebben geconcludeerd dat het een regelrechte zegen is dat God ons heeft laten zien dat je ook na 15 jaar met huwelijksproblemen opnieuw kunt beginnen. En weet je wat het mooie is? Als Hij dat in ons huwelijk voor elkaar heeft gekregen, kan Hij dat ook in andere huwelijken.