Auteur: Erik de Kievit

Soms zijn er van die dagen dat je van die netwerkafspraken hebt waarvan je weet dat het goed is om erheen te gaan, maar dat je zo ontzettend geen zin hebt dat het bijna pijn doet. Deze week had ik zo’n afspraak. Ik had he-le-maal geen zin en zag als een berg op tegen ruim twee uur conversatie. Maar ik wist ook dat het goed was om te gaan. Ik kon niet precies aanstippen waarom, maar ik wist het gewoon. En dus raapte ik al mijn moed bij elkaar en ging ik. 

De afspraak verliep okee. We zaten een tijdje te praten over koetjes en kalfjes, maar stiekem verzuchtte ik nog steeds: ‘Heer, waarom?’. Er lagen genoeg andere taken op me te wachten en ik wilde verder, niet twee uur stilzitten op een bankje, sippend van overigens heerlijke koffie.

Ik voelde de druk van administratie, financiën en het geven van een update aan de achterban die op me lagen te wachten en moesten gebeuren. Ik had ze al enige tijd uitgesteld omdat ik druk was met de Bible Summer School, Counseling en allerlei andere ministry activiteiten. Zo achter mezelf aanrennend met alles wat er moest gebeuren, was ik ook al een aantal dagen niet goed toegekomen aan stille tijd. Ik voelde me er schuldig over, wilde er graag echt even voor gaan zitten, maar hield mezelf steeds onbewust voor ogen wat er nog allemaal moest gebeuren.

Terug op dat bankje was mijn koffie op. Onze bediende, een aardige jonge kerel van 19, kwam voorbij. Mijn metgezel bestelde een nieuw bakje koffie voor ons en vroeg hem en passant of we voor hem konden bidden. ‘Ja, graag!’ was zijn enthousiaste antwoord. ‘Laat me even deze klanten helpen en dan kom ik terug.’

Terwijl we wachtten op zijn terugkeer realiseerde ik me dat ik in al mijn drukte zomaar gericht was geraakt op wat ik moest doen in de “gewone” wereld. Ik was daardoor vooral gefocust op mezelf en dacht daardoor minder aan wat God wilde doen voor de mensen om me heen. 

Onze bediende kwam terug. Hij vertelde dat hij Katholiek was opgevoed, maar nu al jaren niet meer naar de kerk ging. Sinds een tijdje was hij in de Bijbel aan het lezen en hij realiseerde zich dat hij bij God wilde horen. Ik vroeg hem of hij ooit al eens bewust aan God gevraagd had of hij bij Hem mocht horen. Het antwoord was ‘nee, niet bewust.’ Hij gaf aan dat hij zich realiseerde dat Jezus zijn Verlosser was en heel graag een relatie met Jezus zou willen. Na wat uitleg hebben we samen gebeden en gaf hij ter plekke zijn leven aan de Heer. Hoe bijzonder is dat! Terwijl ik geen zin had en werd afgeleid door mijn eigen drukte, bracht onze Vader deze jongen zomaar in Zijn koninkrijk. Wat een zegen dat Hij, ondanks mijn gedrag, gewoon doorging met het echte werk. En wat een genade dat Hij terwijl Hij deze jongen redde tegelijkertijd ook mij even op mijn schouder tikte. Alsof Hij wilde zeggen: ‘Dat Ik deze jongen red is logisch, maar hou jij ook even je focus op Mij?’ 

Photo by jose alfonso sierra on Unsplash

Toen wij in Florida woonden hebben we er ons wel eens over verbaasd hoe snel met name Christelijke Amerikanen met elkaar in het huwelijksbootje kunnen stappen. De Amerikaanse cultuur verschilt daarin echt van de Nederlandse. Ook de datingstijd ziet er in Amerika echt anders uit als in Nederland. De verkeringstijd in Nederland duurt makkelijk een paar jaar en loopt in veel gevallen uiteen van lekker vrijblijvend naar intentioneel. Maar als je er in Christelijk Amerika voor kiest om te daten, dan is dat in veel gevallen gelijk heel intentioneel. Misschien is dat ook wel de reden dat de tijd van daten soms maar een halfjaar duurt voordat er verloofd en getrouwd wordt, ook bij jonge mensen. En toch zie ik bij veel van deze Amerikaanse stellen een diepe hartsconnectie die dus ook in korte tijd kan ontstaan.

Ook in gewone relaties is het me soms een raadsel hoe het ontstaat. Die directe hartsconnectie die er soms kan zijn met iemand die ik ontmoet. Je ziet elkaar voor het eerst en je weet meteen: dit zit goed. Wij hebben van die vrienden, in Nederland en Amerika, maar nu ook in Aruba. Vrienden is niet eens het goede woord. Eigenlijk heb ik geen woorden voor zo’n relatie. Het voelt diep en liefdevol, alsof je elkaar al jaren kent terwijl dat helemaal niet zo is. Als je erover nadenkt, dan is het best wel bizar dat dit kan. 

Toch is me wel wat opgevallen. Iedere keer dat dit ons gebeurt is God met een mooi stukje van Zijn plan bezig; we mogen een training geven, of er moet iets op heel korte termijn georganiseerd worden. Wij hebben dan geen idee hoe we dat zo snel moeten vormgeven. Maar God regelt het elke keer weer precies pas en brengt en passant de juiste mensen met eenzelfde hartsgesteldheid op ons pad. Soms is het maar voor even, maar vaak ook voor langer. Ik vind het supermooi en ik geniet ervan, maar ik snap er ook geen snars van. Onnavolgbaar hoe Hij dat doet, die God van ons. Een compleet raadsel.

Gisteren waren we voor het eerst uitgenodigd voor een bruiloft op Aruba. Het bruidspaar had de Marriage Course gevolgd die wij organiseerden. Nadat de cursus was afgelopen kregen we de uitnodiging en ik moet eerlijk zeggen dat ik die niet verwachtte. Misschien ook dat ik me daarom echt vereerd voelde. 

Ik heb al eens een bruiloft meegemaakt in Uganda, maar het blijft bijzonder om in een ander land bruiloftsgast te zijn. Van tevoren kwamen er allemaal vragen naar boven. Welke kleren trek ik aan en zijn daar verwachtingen over? Zijn er gebruiken waar ik rekening mee moet houden? Wat is normaal om als cadeau te geven? 

Bruiloftsfeesten zijn bij uitstek de feesten waarop cultuur tot uiting komt. Wordt er gedanst of niet. Word je ook verwacht voor het eten of niet. In de ene cultuur ben je of daggast, of avondgast, of ga je alleen naar de receptie. In een andere cultuur ga je naar een bruiloft of ben je in de bruiloft. In een derde cultuur is alles voor iedereen en is het ongepast om niet aan alles deel te nemen, inclusief het dansfeest in de avond. In sommige landen trouw je alleen voor de wet, in sommige landen trouw je in de kerk, soms maakt het niet uit en soms kun je niet trouwen als je niet aantoonbaar een bepaalde nationaliteit hebt. Er zijn wat dat betreft allerlei varianten denkbaar.

Als ik aan al die varianten denk, dan vraag ik me gelijk ook af hoe de grote bruiloft er uit gaat zien. Zal het vol ceremonie zijn? Of ligt de nadruk juist op het ontmoeten van iedereen die we zo lang niet gezien hebben? Of juist op het dansfeest? Ik ben erg benieuwd. We weten dat we witte kleren mogen dragen, maar ik ben ook wel nieuwsgierig naar de smaak van de wijn die we te drinken krijgen. Ik hoop dat het snel zover zal zijn.

De Arubaanse variant was in ieder geval prachtig; het echtpaar was al getrouwd voor de wet toen gisterochtend de inzegening plaatsvond, inclusief het aan de handen schuiven van de ringen. Daarna volgde een heel gezellige receptie met veel vrolijke mensen, veel foto’s en veel lekkere hapjes. Heerlijk overvloedig feest. Daar gaan we vast nog meer van meemaken!

Photo by Al Elmes on Unsplash

Hoe vertel je aan kinderen van twaalf zonder vader in hun leven, dat God hun liefhebbende Vader is? Hoe maak je aan een jongen duidelijk dat God’s Vaderhart vol liefde is, als zijn vader zegt dat hij niet zijn zoon niet is? Hartverscheurend!

Afgelopen week mocht ik in de Bible Summer School lesgeven over het Vaderhart van God. Het was de eerste keer dat ik lesgaf over dit onderwerp en de doelgroep was gelijk niet al te makkelijk. Maar ik keek ernaar uit. Ik had bevestiging op bevestiging gekregen dat ik eindelijk over dit onderwerp mocht spreken. Iets waar ik al meer dan twee jaar naar uitkeek. Nu was het zover!

Terwijl ik voor in het lokaal stond kwam de ene na de andere verstorende opmerking uit zijn mond. Zwaar beschadigd in zijn nog niet zo lange verleden, ouders die uit elkaar waren en een vader die hem ontkende als zijn zoon. Bij elke opmerking hoorde ik door de woorden van zijn schijnbare onverschilligheid zijn diepe pijn. “Hoe is dit ooit nog recht te breien”, dacht ik. 

Gelukkig had ik er bij het voorbereiden van mijn lessen rekening mee gehouden, al was dat niet eens zo heel bewust. Door aandacht te hebben voor hoe aardse vaders functioneren met fouten en gebreken en door in de Bijbel aan te tonen dat God echt anders is, hoop ik dat ik een klein zaadje heb mogen planten. Gelukkig weet ik ook dat er een geestelijk vader is in zijn leven die wel het goede voorbeeld geeft, liefdevol reageert en duidelijke grenzen stelt. Tegelijkertijd bid ik er maar voor dat zijn echte vader tot inkeer komt. Maar bovenal bid ik dat God zijn hart zo wil aanraken dat deze jongen onontkoombaar opgroeit tot een man naar God’s hart. God’s Vaderhart.

Photo by M.Hanif Project on Unsplash

We hadden een fout gemaakt. In de voorbereiding van de Bible Summer School waren Hanneke en ik ervan uitgegaan dat we dezelfde toegangsprijs moesten vragen als de vorige keer. En ook de leeftijd van de aanstaande studenten beperkten we tot 15-20 jaar oud. We hadden het breed gecommuniceerd en meer dan 200 mensen aangeschreven voor sponsoring. Er kwamen geen aanmeldingen binnen en we kregen geen cent. Foutje, bedankt!

Een week voor de Bible Summer School deden Hanneke en ik samen Bijbelstudie. We lazen samen uit Micha en hadden allebei het idee dat God ons iets wilde duidelijk maken over de school. Toen lazen we Micha 3:11: “De leiders spreken er recht in ruil voor geschenken, de priesters geven onderricht tegen betaling, de profeten voorspellen voor geld, terwijl ze zich op de HEER beroepen en zeggen: ‘De HEER is toch in ons midden? Ons zal geen onheil treffen.’”

Natuurlijk begrepen Hanneke en ik wel dat Micha dit schreef in een heel andere context, maar toch voelden we ons direct aangesproken. We hadden geld gevraagd aan de doelgroep om les te geven. Mensen die al vaak geen cent te makken hebben. Weliswaar was onze intentie goed en ging het alleen om het dekken van de kosten, maar toch…

Tsja, wat doe je dan in zo’n situatie? De flyer was al verstuurd.
We kozen ervoor om vergeving te vragen, een nieuwe flyer te maken, iedereen uit te nodigen die wilde komen, geen toegangsgeld meer te vragen en vervolgens af te wachten…

Na één dag hadden we zes aanmeldingen en ongeveer 500 euro aan kosten gedekt. We startten de school met 16 studenten, voornamelijk jongeren vanaf 12 jaar oud. Tegen het eind van de week hadden we meer dan 20 studenten en alle kosten waren gedekt. Wat een fijne zegen en wat een goede les. Blijkt maar weer dat onze Vader de beste Leraar is.

Photo by Diego PH on Unsplash

Inmiddels zijn Hanneke en ik 23 jaar getrouwd. We zijn er dankbaar voor en realiseren ons maar al te goed dat we dit feit meer ondanks dan dankzij onze eigen inzet mogen vieren. Jarenlang hebben we individueel gevochten om onszelf te mogen zijn in ons huwelijk, zonder te beseffen dat we meer onszelf mogen worden door iedere dag opnieuw ons leven neer te leggen voor elkaar. Gelukkig heeft God, toen wij op de rand van een scheiding stonden, alles omgekeerd. Iedere dag genieten we nu van “ons tweede huwelijk” en leren we meer bij over wie wij zijn in relatie tot elkaar. 

Iets waar we ook dankbaar voor zijn is dat we nu voorbeeld mogen zijn voor zoveel anderen. We worden regelmatig gevraagd om ons getuigenis te geven en te delen over de fouten die wij maakten en de overwinningen die we behaalden. Dat doen we op verschillende manieren, maar een manier die er voor ons uit springt is het organiseren van “Marriage Couples Nights”. Wat een voorrecht om met een select aantal echtparen aan de hand van de Bijbel uit te mogen spitten hoe we elkaar mogen liefhebben in het huwelijk. 

Ook de laatste avond was weer bijzonder. Het thema Liefde en Respect stond centraal. Samen met een tiental andere echtparen mochten we ontdekken dat zowel onvoorwaardelijke liefde als onvoorwaardelijk respect bestaat en dat ze allebei nodig zijn in een gebalanceerd huwelijk. Samen mochten we ook stilstaan bij hoe God het huwelijk in deze wereld bedoeld heeft als afspiegeling van het grote huwelijk dat nog gaat komen tussen Jezus en Zijn bruid. Wat krijg je dan opeens een ander perspectief op hoe je met elkaar om mag gaan, ook als je de liefdestaal van je partner niet begrijpt. 

Hanneke en ik hebben geconcludeerd dat het een regelrechte zegen is dat God ons heeft laten zien dat je ook na 15 jaar met huwelijksproblemen opnieuw kunt beginnen. En weet je wat het mooie is? Als Hij dat in ons huwelijk voor elkaar heeft gekregen, kan Hij dat ook in andere huwelijken.

Eén van de moeilijke dingen van het leven op een Caribisch eiland is dat mensen niet alleen komen, maar vooral ook weer gaan. We genieten er erg van dat we regelmatig nieuwe gasten mogen verwelkomen in Aruba. Soms blijven ze voor een paar dagen, soms voor een paar weken en een enkele keer voor een paar maanden tot een jaar. Maar er zijn weinig mensen die langer blijven hangen. Gelukkig is het prachtig om in deze regelmatige chaos van komen en gaan steeds opnieuw te mogen ontdekken dat de zaadjes die mensen hier planten blijven als zij zelf weer vertrekken. 

Zo was er hier een studente die tijdens haar outreach voor de Discipelschap Training School met mij mee ging op de bus om eten rond te brengen aan de arme families. Toen we bij één van de gezinnen aan de deur kwamen, zei de oudste dochter van het gezin tegen haar dat ze mooi was. De studente bedankte haar en vertelde dit meisje dat zij haar juist mooi vond. Het meisje groeide zichtbaar van deze opmerking en sindsdien merk ik dat ze meer haar best doet om zichzelf goed te verzorgen. Wat mooi om te zien dat één opmerking van een wildvreemde zo’n groot positief effect kan hebben.

Toch zijn de effecten soms ook niet direct zichtbaar. Vrienden van ons hebben ontzettend veel geïnvesteerd in de Arubaanse samenleving. Ze hebben op alle mogelijke manieren bijgedragen geleverd aan verschillende kerkengemeenschappen, hun werk en het vrijwilligerswerk dat ze met passie deden. Ondanks hun gepassioneerde inzet zagen ze daarbij keer op keer bitter weinig effect. Zo zelfs, dat ze uiteindelijk besloten om Aruba te verlaten. Voor hun een heftige conclusie met grote gevolgen, voor ons weer een pittig afscheid. 

Onwillekeurig komt in zo’n situatie de vraag bij mij boven: heeft het wel zin om je steeds opnieuw in te zetten om met al die mensen relaties op te bouwen? Als iedereen toch weer vertrekt, wat is dan de waarde van deze investering? Het enige wat na weer een afscheid over lijkt te blijven is verlies. Maar vandaag realiseerde ik me iets. Als ik me steeds focus op wat zichtbaar is voor mij, gaat mijn aandacht dan wel werkelijk uit naar de mensen met wie ik te maken heb? Of ben ik dan druk met de resultaten die ik nodig vind? Ik denk dat ik het antwoord wel ken. Het mooie van afscheid nemen is dat er kennelijk iets is ontstaan waarvan afscheid nemen de moeite waard is. En dus is er meer geplant dan ik kan zien. Aan God de oogst.

Photo by Jorien Loman on Unsplash

Mijn vriend Angelo en ik spreken regelmatig af om samen koffie te drinken. Het is een wederzijds genoegen waar we soms tegenop zien, maar ook altijd naar uitkijken. Het ertegen opzien heeft overigens niks met Angelo te maken, of met mij. Maar uit dit koffiedrinken in een koffietentje of bij een smoothie bar langs de kant van de weg komt altijd extra werk voort. 

Iedere keer dat we afspreken komen we, geleid door de Heilige Geest, ook bijzondere mensen tegen. Soms is dat gewoon voor een praatje of om even kennis te maken, maar veel vaker gaat het om gebroken mensen die serieuze problemen hebben. Dan zitten we opeens aan een picknicktafel te bidden met een volslagen vreemde, vragend aan God om weer een wonder te doen en Zijn verschil te maken in iemands leven. 

Zo’n ontmoeting heeft impact, niet alleen voor de mensen die we ontmoeten, maar zeker ook voor Angelo en voor mij. Hoe kan het dat het nu al meer dan twintig keer, iedere keer weer raak is en iedere keer weer bijzondere taferelen oplevert? We hoeven er werkelijk niks voor te doen, alleen af te spreken en samen koffie te gaan drinken. We kunnen na al die keren maar één conclusie trekken. Als we koffie gaan drinken, drinken we de koffie niet met z’n tweeën. We drinken koffie met de Heer.

Photo by Kelly Sikkema on Unsplash

Ik heb een bijzondere vriend. Na jarenlang in het criminele circuit te hebben rondgewandeld, heeft hij zich inmiddels meer dan tien jaar geleden radicaal omgekeerd naar de Heer. Hoewel dit gedeelte van zijn verhaal op zichzelf al bijzonder is, wordt het daarna nog meer bijzonder. Mijn vriend is namelijk films gaan produceren. We hebben het dan niet over amateurmateriaal, maar over echte professionele bioscoopwaardige speelfilms. Iedere twee jaar brengt hij er eentje uit rond een maatschappelijk thema in Aruba. Iedere keer kost het hem alles, maar hij weet zich geroepen om dit te doen dus hij gaat er gewoon mee door.

Dit jaar kwam zijn film Chronic uit. Een melodramatische actiefilm waarin de Arubaanse intergenerationele problematiek heel direct, maar ook met humor wordt weergegeven. Mensenhandel, misbruik, ongezonde familiestructuren, criminaliteit en corruptie vinden hun weg naar het beeld. Wat heb ik een diep respect voor mijn vriend, die als selfmade missionary precies datgene aanstipt wat chronisch misgaat in de Arubaanse samenleving. Ga er maar aanstaan om, zoals de profeten deden, steeds opnieuw een richtsnoer aan te brengen in een samenleving die continu scheefloopt. 

Tijdens het filmen komen er iedere keer weer acteurs tot geloof. De productie levert voor hen niet alleen een waardevolle oefening op in acteerwerk, maar ook behoud tot leven. De dubbele impact ten spijt blijft mijn vriend na elke film weer met schulden achter. Wat een offer om niks te hebben en alles te blijven geven. God gebruikt soms een onconventionele Simson om zijn plan uit te voeren en letterlijk kracht bij te zetten. Ik bid dat er nog veel films mogen volgen.