Inmiddels is het vier jaar geleden dat Hanneke en ik begonnen aan dit missie-avontuur. Van tevoren hadden we niet kunnen bedenken hoe dit zou uitpakken. We stapten erin met het geloof dat God voor ons zou zorgen, maar ook met de volledige onzekerheid van hoe dat er in de praktijk van alledag uit zou gaan zien. Met het aangaan van dit avontuur maakten we dus impliciet de keuze om ons volledig over te geven aan wat God ons gaandeweg duidelijk zou maken. In afhankelijkheid leven van Hem is niet gemakkelijk om te doen. Dat zei ik al toen ik nog ‘gewoon mijn eigen brood’ verdiende. Maar in de laatste vier jaar heb ik de diepere betekenis hiervan pas echt leren verstaan.
Diep dankbaar zijn we voor alle steun die we al die tijd ontvingen. In geloof leven van giften leek ons beroerd, maar God heeft iets gedaan wat voor ons onmogelijk leek. Hij heeft in ons onderhoud voorzien zonder dat wij het verdienden. Wat een zegen! Iedere keer als ik aan het begin van een nieuw jaar een begroting maak, dan blijkt dat maar ongeveer de helft van de benodigde giften is toegezegd. En iedere keer hebben we aan het einde van het jaar alles betaald. Het kan niet, maar het gebeurt. En in de tussentijd mogen we mensen in onze achterban zegenen door hen onderdeel te laten zijn van de grote opdracht die Jezus ons allemaal heeft gegeven.
In de wereld van vandaag is zelf de controle houden gemeengoed geworden. Je hoort je eigen centen te verdienen. Dit is niet alleen cultuur in Nederland, maar net zo goed hier in Aruba, en zelfs op de meeste plekken in de missie-wereld. Zo krijgen we vanuit die cultuur bezien regelmatig allerlei goedbedoelde adviezen over hoe we zaken aan zouden moeten pakken om een beter resultaat te krijgen. We zouden ons duidelijker moeten profileren, we zouden onze resultaten beter voor het voetlicht moeten brengen, we zouden de fondsenwerving anders kunnen aanpakken, we zouden meer en anders moeten communiceren, we zouden…
Toen God Hanneke en mij naar Aruba riep, riep hij ons afzonderlijk in dezelfde week. Hij vertelde mij op dinsdag dat wij naar Aruba moesten gaan om daar een YWAM-basis te starten en te werken met families. Maar Hij zei er ook bij dat ik het niet aan Hanneke mocht vertellen. Op woensdag vertelde Hijzelf aan Hanneke dat we naar Aruba moesten gaan. Toen ik Hem de vrijdag daarop vroeg of ik het aan Hanneke mocht vertellen, kreeg ik de indruk dat dit okee was. Ik was vervolgens stomverbaasd om te ontdekken dat God ons allebei afzonderlijk naar Aruba riep.
De opdracht die we kregen betekende werken via YWAM. En omdat missionair werkers in YWAM geen salaris krijgen, betekende dit ook dat we zouden gaan leven van giften. Daar kan je het mee oneens zijn (dat waren wij eerst), maar vanwege de duidelijke opdracht van God hadden we geen keus. Inmiddels ben ik er blij mee. Iedere dag word ik namelijk met mijn neus op de feiten gedrukt. God laat steeds opnieuw zien dat Hij de Opdrachtgever is van dit project en niet ik. En dus volgen we Koninkrijkprincipes: God spreekt, wij luisteren. We doen wat Hij zegt en we houden vol. Hij zorgt voor ons en dus komen we niks tekort. Mooi hè? Zo leren we dat we zelf niet alles onder controle hoeven te houden en ontvangen we diep dankbaar wat we zelf niet hadden kunnen regelen. Doe je mee? We bidden je God’s onmisbare zegen toe voor dit nieuwe jaar.