Na de kerkdienst staan we nog wat na te praten met koffie. Ik breng mijn kopje naar binnen en wordt aangeschoten door één van de vrouwen; “Kun je ons helpen? Mijn zus moet nog even wat boodschappen doen, maar haar auto is stuk.” Ik vraag hoe ze in de kerk zijn gekomen. “Pastor heeft ons gehaald”. Eerst merk ik een korte aarzeling bij mezelf, maar iets zegt me dat ik moet helpen. “Waarom vraag je mij?” antwoord ik. Verbaasd hoor ik dat ze veel moeite heeft om mannen te vertrouwen, dat ze dit normaal gesproken niet zou doen, maar dat God haar duidelijk maakte dat ze mij moest vragen. En zo krijg ik op zondagochtend de bijzondere kans om haar beschaamd vertrouwen een klein beetje te helpen helen. Ik voel me vereerd dat ze me vraagt. En de pastor die al zo ontzettend veel doet, krijgt een moment van rust cadeau. Wat een onverwachte zegen voor ons allemaal. God legt mooie puzzelstukjes.
