Soms hoor je opeens een klein stukje interessante informatie wat je beeld verandert. Zo heb ik ooit ergens gelezen dat een bejaardentehuis bij de deuren van de kamers foto’s had opgehangen van de mensen die daar woonden van toen ze nog jong waren. Ik vond dat toen al heel inspirerend en nu kreeg ik zelf zo’n inkijkje in iemands leven.
Hij heet Marcelino en is over de 90 jaar. Er hangt een prachtige foto van hem in zijn huis, waarop hij een jaar of 25 zal zijn. Een mooie man met een innemende glimlach. Nu zit hij elke dag in dezelfde stoel, kijkt tv, eet en praat wat met de buren die langskomen of zijn broer die een paar huizen verderop woont. Hij lacht veel, heeft mooie verhalen en houdt de moed erin. We brengen hem eten en maken altijd een praatje.
Laatst was er familie van hem die net weg ging toen wij aankwamen. Ze namen afscheid en ik hoorde wat vreemds. Pan y vino. Ik keek vragend naar het familielid en hij lachte en vertelde me een kleine anekdote.
Ze noemen hem Marcelino pan y vino. Vroeger toen hij een klein jongetje was, was hij veel bezig met God en praatte met hem om vragen te stellen. Hij ging dan naar een zoldertje en vroeg God dingen als: ‘deed uw nek geen pijn toen u zo schuin aan het kruis hing?’ Soms nam hij een stukje brood (pan) en wat wijn (vino) mee naar boven om samen met God avondmaal te vieren. En zo was hij aan zijn bijnaam gekomen.
Ik zag het zo voor me. En toen ik naar binnen ging om Marcelino te begroeten kon ik me dat kleine jongentje voorstellen die ingewikkelde vragen aan God stelde en dicht bij hem leefde. Dat doet hij nog steeds. We bidden altijd samen en ik vind het een fantastisch idee dat hij dat vroeger al deed, altijd heeft gedaan en nu met mij doet. Wat een rijkdom!
Foto: Geda Žyvatkauskaitė on Unsplash