Vrolijk komt hij de Hub binnenwandelen; “Goedemorgen, good morning, bonjour, gutemorgen.” Gelijk volgen er verhalen. Over hoe trots hij erop is om Nederlander te zijn en hoe dat vaak tot problemen heeft geleid in zijn leven. Over dat hij er maar niks van snapt dat zoveel van zijn landgenoten op Nederland afgeven. Hij heeft het uiterlijk van een Venezolaan en een Engelse achternaam. Met zijn 68 jaren jong spreekt hij Nederlands, Engels, Spaans, Duits en Frans. En natuurlijk Papiamento, “maar dat is een beetje van alles”, zo legt hij uit. Hij is croupier geweest, heeft in Rotterdam gewoond, maar ook op St. Maarten, Bonaire, Curaçao en in Miami. Vijf jaar lang voer hij op een cruiseschip rond op de Caribische zee, genietend van een vrij leven, de gek stekend met iedereen die hij tegenkwam. Hij was wel bijna blind geweest nadat hij bij het uitdoen van zijn lenzen per ongeluk in zijn eigen netvlies had gesneden. Maar gelukkig woonde hij toen weer in Aruba, hadden ze hem naar Nederland vervoerd en hem goed geholpen. “Het leven is mooi!”
Vandaag komt hij bij de Hub langs om een beetje voedsel op te halen voor zijn buurman. Hij wil ook wel wat voer voor zichzelf, maar omdat ze hem niet vertrouwen, vraagt hij alleen om eten voor zijn buurman. Zelf redt hij zich dan wel.
Hij heeft de bus naar huis gemist. Of ik hem een slinger kan geven naar zijn vriend. Ik doe het met plezier. In de auto heeft hij nog steeds allerlei tips en verhalen. Als we op de plaats van bestemming zijn en hij buiten de auto staat, buigt hij zich nog even door het raam naar binnen om mij de route naar de grote weg te wijzen. Met een brede lach en zwaai neemt hij afscheid.