In de afgelopen maanden leefden we stap voor stap toe naar eind januari. Dan zouden we de overstap gaan maken van wekelijkse warme maaltijden naar voedselpakketten voor de families daar. Ruim een jaar lang waren we iedere zaterdag in San Nicolas om het eten rond te brengen en relaties op te bouwen. Wat een heftige, maar ook machtig mooie tijd was het geweest. Nu was het bijna zover! Maar toch knaagde er iets. Hoewel alle lichten op groen leken te staan voor deze verandering had ik toch nog niet de bevestiging gehad waarop ik wachtte.
Tot die eerste keer. Op vrijdag 27 januari werden alle pakketten klaargemaakt. We mochten die pakketten naar meer dan twintig families brengen. Eigenlijk was het de bedoeling om op zaterdag te gaan, maar omdat we ook bevroren kip hadden besloten we ter plekke om de ronde alvast op vrijdag te rijden.
Op het allereerste adres woonde Margriet[1]. Deze alleenstaande vrouw heeft in haar leven veel te verduren gehad. Ze is vaak de hort op om andere te helpen en dat was ook de reden dat ik niet verwachtte dat ze thuis zou zijn. Ik stapte uit de bus om het pakket bij haar voordeur af te leveren en opeens stond ze voor mijn neus. Ze was op het geluid van de bus afgekomen en vroeg zich af wat er aan de hand was. Ik vertelde haar dat we voor de eerste keer het maandelijkse voedselpakket kwamen afleveren. Toen ik dat zei begon ze bijna te huilen. “Ik heb geen geld meer en ben aan het wachten op mijn pensioen” zei ze: “Ik heb helemaal geen eten meer in huis en ik wist niet meer wat ik moest. Normaal komen jullie op zaterdag en nu zijn jullie er opeens vandaag al en met zoveel eten. Jullie zijn door God gezonden, dank jullie wel!”
Daar was het! Daar was opeens die bevestiging! Voor haar dat God haar ziet, naar haar omziet en voor ons dat we nog steeds op het pad lopen dat God voor ons heeft.
Nu dus met goede moed verder. We mogen maandelijks de pakketten rondbrengen en daardoor ontstaat er ook weer meer tijd om nieuwe dingen te ontwikkelen. Stap voor stap!
[1] Gefingeerde naam.