Ik heb een bijzondere vriend. Na jarenlang in het criminele circuit te hebben rondgewandeld, heeft hij zich inmiddels meer dan tien jaar geleden radicaal omgekeerd naar de Heer. Hoewel dit gedeelte van zijn verhaal op zichzelf al bijzonder is, wordt het daarna nog meer bijzonder. Mijn vriend is namelijk films gaan produceren. We hebben het dan niet over amateurmateriaal, maar over echte professionele bioscoopwaardige speelfilms. Iedere twee jaar brengt hij er eentje uit rond een maatschappelijk thema in Aruba. Iedere keer kost het hem alles, maar hij weet zich geroepen om dit te doen dus hij gaat er gewoon mee door.
Dit jaar kwam zijn film Chronic uit. Een melodramatische actiefilm waarin de Arubaanse intergenerationele problematiek heel direct, maar ook met humor wordt weergegeven. Mensenhandel, misbruik, ongezonde familiestructuren, criminaliteit en corruptie vinden hun weg naar het beeld. Wat heb ik een diep respect voor mijn vriend, die als selfmade missionary precies datgene aanstipt wat chronisch misgaat in de Arubaanse samenleving. Ga er maar aanstaan om, zoals de profeten deden, steeds opnieuw een richtsnoer aan te brengen in een samenleving die continu scheefloopt.
Tijdens het filmen komen er iedere keer weer acteurs tot geloof. De productie levert voor hen niet alleen een waardevolle oefening op in acteerwerk, maar ook behoud tot leven. De dubbele impact ten spijt blijft mijn vriend na elke film weer met schulden achter. Wat een offer om niks te hebben en alles te blijven geven. God gebruikt soms een onconventionele Simson om zijn plan uit te voeren en letterlijk kracht bij te zetten. Ik bid dat er nog veel films mogen volgen.