Ze is een bijzondere vrouw en een opvallende verschijning. Iedere zaterdag kom ik haar tegen in de Hub. Iedere zaterdag zit ze daar op een stoel met haar rug tegen de opengeslagen deur, hopend op een zuchtje wind van buiten. Binnen in de loods is het veel te warm en terwijl ik gutsend van het zweet het eten en drinken klaarzet om naar de families te brengen, maakt zij aardige en grappige opmerkingen naar mij en anderen. Vanaf de eerste keer dat ik haar zo aantrof vond ze het fijn als ik voor vertrek nog even voor haar bad. Na een paar keer begon ze er zelfs naar te vragen. Inmiddels hebben we geen woorden meer nodig daarvoor. Ik bid voor haar en daarna ga ik pas op weg naar de families.
Als ik, voordat ik ga nog tijd heb, schuif ik graag even naast haar op een stoel. Ik hoor dan de belangrijkste wetenswaardigheden van wat er gebeurt in San Nicolas en daarbuiten, en hoe we daarmee kunnen omgaan. Haar opmerkingen helpen mij om de wereld vanuit een ander perspectief te bezien, en daarvoor ben ik haar dankbaar!
Voor mij is het bijzonder dat mama Judith met al haar levenservaring graag accepteert dat er voor haar gebeden wordt. Zij is zelf namelijk ook een echte gebedsstrijder. Het mooie is dat zij daarbij denkt aan mensen waar anderen niet aan denken. Naast dat ze heel trouw voor haar kinderen bidt, komen ook steevast “the pilots and the co-pilots that are up in the air, and the captains of the ships on the ocean” voorbij. Wat een zegen dat er mensen zijn met genoeg levenservaring om de gaten op te vullen van waar ik en waarschijnlijk veel anderen niet aan denken. De Heilige Geest doet machtige dingen!