Toen wij ervoor kozen om voor langere tijd op missie te gaan naar Aruba, konden we niet voorzien hoe dat zou gaan. We gingen in het vertrouwen dat God wist waartoe Hij ons riep. Ik ben nog steeds vereerd dat Hij ons erop uit stuurde en tegelijkertijd ben ik ook zo dankbaar dat ik toen niet wist wat we tegen zouden komen. Leven op een tropisch eiland is in zichzelf een leuk gegeven. We krijgen vanuit onze achterban regelmatig opmerkingen hierover. Verschillende mensen zeggen: “Wat heerlijk, jullie kunnen elke dag naar het strand.” Of ze verzuchten: “Ik wou dat ik daar was en ook lekker kon genieten van de zon”. Het zijn begrijpelijke opmerkingen. Zeker als ze gemaakt worden vanuit een door grauwe wolken overtrokken koud land met meer regen dan zonneschijn. Toch is het goed om te beseffen dat leven in een andere cultuur geen zonvakantie is. Je moet je continu aanpassen aan andere gewoonten, gekke situaties waar je in verzeild kan raken en veel momenten waarop je rechtvaardigheidsgevoel getart wordt. Nu kun je zeggen: “Maar daar heb je toch zelf voor gekozen?” en je hebt gelijk, dat is ook zo. Wij hebben zelf de keuze gemaakt om op missie te gaan naar Aruba. Tegelijkertijd is het te eenvoudig gesteld om te veronderstellen dat met het maken van zo’n keuze alles maar leuk moet zijn.
Stel, je ontmoet de man (of vrouw) van je dromen en je houdt zielsveel van hem (haar). Dan heb je er toch alles voor over om diegene te volgen? Dan neem je daarbij alles voor lief. Maar het betekent niet dat alles makkelijk zal zijn, dat het hele leven vervolgens van een leien dakje gaat. Zo is het ook met missies. Ja, we leven hier op een zonovergoten eiland met een prachtig blauwgekleurde zee rondom. Maar de rauwe realiteit is dat, wat de toerist in die paar weken vakantie op dit One Happy Island ziet, geen weergave is van wat er werkelijk speelt; gebroken relaties, zware verslavingen, generationele misbruikpatronen, diepgewortelde corruptie en nog veel meer. Als je je blik niet afwendt naar de mooie stranden en de schitterende zee, dan kruipt de pijn van al die gebrokenheid gemakkelijk onder je huid. Zeker als de onrechtvaardigheid ook met enige regelmaat je eigen leven in komt lopen. Het is daarom maar goed dat we een Vader hebben op wie we ons kunnen richten. Zijn liefde is de zuurstof die we keihard nodig hebben om onder de oppervlakte van dit prachtige leven te kunnen blijven ademen.
Foto: Willem Poppe