Deze week hebben we vrienden uit Amerika op bezoek. Het stond op hun lijstje om de Hooiberg te beklimmen. Zaterdagochtend gingen we vroeg ons bed uit en net voor zonsopgang stonden we bovenop. Wat een uitzicht! Eén van onze gasten had zijn drone meegenomen om wat mooie foto’s en video’s te schieten. Terwijl hij zijn drone over het waterpark onderaan de Hooiberg vloog, benoemde hij dat het hem wel leuk leek om naar het waterpark te gaan.
Een paar uur later waren we in San Nicolas om te helpen bij de Hub. Hij raakte daar in gesprek met een andere vrijwilliger. Zij bleek de eigenaar van het waterpark te kennen. Lang verhaal kort; de eigenaar was geïnteresseerd in de videobeelden en een dag later konden wij met zes mensen gratis genieten van het waterpark.
Afgelopen zondag gingen we ’s ochtends naar de kerk. De pastor sprak over hoe we alles aan God mogen vragen en dat we er dan ook op mogen vertrouwen dat Hij geeft wat wij nodig hebben. Aan het einde van de bijeenkomst hadden we stil gebed. Ik vroeg aan God waarom het zolang duurt voordat we kunnen tekenen voor ons huis. Tijdens het gebed kreeg ik de gedachte: “deze week”. Ik merkte dat ik de gedachte op basis van verschillende teleurstellingen in de afgelopen tijd heel snel afdeed met: “het zal wel”, en na het gebed weer overging tot de orde van de dag. Maar op maandag kregen we bericht van de notaris dat zij alle papieren heeft verzameld en we op korte termijn een afspraak krijgen om te tekenen. Wat een uitzicht!
Vandaag had ik een counselingsgesprek met een mevrouw. Ze vertelde me wat ze allemaal heeft meegemaakt. Het was om stil van te worden. Ook nu nog ziet haar situatie er beroerd en uitzichtloos uit. Ik sprak met haar over hoe onze Vader nooit loslaat en met ons mee wil lopen in alle omstandigheden. Zij vertelde mij over hoe ze weet dat haar Vader tot haar spreekt en haar in iedere situatie laat weten wat ze mag doen. Ze houdt haar ogen steeds op Hem gericht en gaat in vertrouwen door, ondanks alles. Wat een uitzicht!