Gisteren reed ik samen met Willem en Arnold rond in San Nicolas om the Village beter te leren kennen. We hoopten zo een paar mensen tegen te komen die we konden spreken. Eigenlijk was onze doelstelling om gewoon in de wijk te zijn en te zien wat God voor ons in petto had. Voor resultaatgerichte Nederlanders is dat misschien niet de meest gewenste manier van werken, maar met andere manieren van werken kom je hier niet verder. Alles is gebaseerd op relaties. Ken je iemand die jou vertrouwd, die iemand anders kent die jou kan helpen, dan kom je binnen. En anders niet. Aanwezig zijn in de wijk is dus het beste wat we kunnen doen. We komen mensen tegen, laten ons gezicht zien, maken een praatje en volgende week doen we dat weer. Zo leren de wijkbewoners ons stukje bij beetje kennen en wij hen. Willem had vandaag een gesprek met een mevrouw die in het midden van the Village op een bankje crack zat te roken. Arnold wist op een heel toegankelijke manier verbinding te maken met verschillende bewoners om van hen iets meer te horen over de wijk. En ik kwam mijn verslaafde Jamaicaanse vriend tegen. Hij woont al vijftien jaar in the Village en hij beloofde om rond te vragen en met meer informatie te komen over het basketbalveld in het midden van de wijk. Vandaag kwamen we ook Lina[1] weer tegen. Deze bijzondere vrouw is een aanspreekpunt in the Village en ontfermt zich regelmatig over groepen kinderen door voor hen activiteiten te organiseren. Voor mij was het de derde keer dat ik haar sprak en deze keer bood ze aan om binnenkort met ons door de wijk te rijden. Ik heb de uitnodiging dankbaar aanvaard en gelijk een afspraak gemaakt voor volgende week. Voor nu werken we dus vooral met uitzicht tot aan de voordeur. Verder komen we nog niet. Maar door trouw te zijn en steeds terug te komen, kloppen we elke keer zachtjes op elke voordeur die we zien. Wie weet geeft God ons de mogelijkheid om verschil te maken voor de mensen in deze wijk.
[1] Gefingeerde naam