Auteur: Hanneke de Kievit

Week 2 is voorbij en het was geen gemakkelijke week!

Maandag kregen we te horen dat onze lieve oma(ma) Riemer was overleden. Ze mocht op de leeftijd van 92 jaar naar haar Vader gaan en ze is daar met gejuich ontvangen!
Wat zullen we haar missen!
We zijn ongelofelijk dankbaar voor alles wat ze voor ons heeft betekend en ook voor het feit dat ze zonder lijden het einde van haar leven hier op aarde heeft bereikt. Al die tijd heeft ze in haar eigen huis kunnen wonen. Dat heeft veel gevraagd van haar kinderen, in het bijzonder van onze eigen moeder Tine.
Mam, we zijn zo trots op alles wat u voor oma hebt gedaan. We weten dat u het niet alleen gedaan hebt. Ook uw broers, zussen, Elise en Marieke hebben veel voor haar gedaan. Maar toch willen we u hier in het bijzonder bedanken, dat mag wel he, als trotse kinderen… We houden van u!

Wat is het raar en onwerkelijk om dit van zo’n afstand mee te maken. We zouden graag even bij familie zijn, verdriet delen, elkaar een knuffel geven, bij elkaar zijn en herinneringen ophalen. Dat kan nu niet, en dat missen we erg.
Morgen (zaterdag) zal oma begraven worden. We staan vroeg op om de dienst live te kunnen volgen. Dat zal wel raar zijn, maar zo zijn we er toch een beetje bij.
We willen graag iedereen bedanken die ons een berichtje heeft gestuurd naar aanleiding van oma’s overlijden. We hebben niet op iedereen kunnen reageren, maar weet dat we het zeer hebben gewaardeerd!

De week was ook niet makkelijk omdat de eerste glans en nieuwigheid er een beetje vanaf was. Dan ga je tegen dingen aanlopen die eigenlijk helemaal niet leuk zijn. Zo zit ons schema heeeeel vol en hebben we geen tijd voor elkaar als gezin of om gewoon eens even niets te doen. Gelukkig bleek dat het niet aan ons (gekke Nederlanders…) lag, maar dat de andere gezinnen in onze klas er ook last van hebben. Daardoor heeft Erik vandaag samen met een andere vader met de schoolleiding kunnen praten er ze begrepen wat er aan de hand was. Ze zijn direct naar een oplossing gaan zoeken, en daar zijn we heel blij mee en dankbaar voor.

En tot slot waren we deze week allemaal in meer of mindere mate ziek. Iedereen had wel wat last van z’n keel, maar Hanneke heeft twee dagen in bed doorgebracht met koorts en een pijnlijk lijf. Niet leuk, zeker niet omdat de lessen van deze week bijzonder gaaf waren. We zijn in 1 week de hele bijbel door gegaan en hebben zo bijzondere ontdekkingen mogen doen over de grootheid en de goedheid van God. Het werd steeds duidelijker dat hij een God is die graag een echte relatie wil met ons. Zo graag zelfs dat hij bereid is om ons tegemoet te komen in dingen die wij belangrijk vinden. Hoe bijzonder is dat!

Nu is het weekend. Zal wel een raar weekend worden, maar hopelijk hebben we ook de kans om een beetje uit te rusten en weer wat bij te tanken.

Veel zegen allemaal!

We zijn veilig aangekomen in Orlando,Florida! Vanmorgen keek ik uit het raam en toen zag ik een echte palmboom!!

Het oorspronkelijk vliegplan: Amsterdam naar New York naar Orlando. Komen we de avond van te voren er per ongeluk achter dat we omgeboekt zijn… We moeten via Amsterdam naar London, daar vijf uur wachten, dan naar Toronto, daar drie uur wachten en dan naar Orlando waar we om 23.30 aan zouden komen. Oh, en we vertrekken drie uur eerder…

Om te voorkomen dat we te laat zijn voor het inchecken gaan we al vroeg naar Schiphol. Daar krijgen we te horen dat we een visum moeten hebben voor Canada als we via Toronto vliegen… Op naar de KLM balie! Daar troffen we een geweldige dame die ons 6 uur reistijd heeft bespaard. Van Amsterdam naar London en dan rechtstreeks naar Orlando. Geweldig. Dus hebben we afscheid genomen van mensen van wie we super veel houden en toen zijn we vertrokken.

Helaas blijkt onze verkorte reistijd er meer dan dubbel en dwars bij Florien haar reis op te komen. Haar reis van 1 dag duurt nu al 5 dagen. Stomme sneeuwstorm in New York, die gooit alles in de war.

De reis verliep verder goed, totdat we twee uur moesten wachten voor de douane in Amerika. We stonden in een rij en hadden zeker nog een uur hadden moeten wachten, maar toen werd Hielke opeens heel misselijk door het tijdstip (voor ons gevoel toen al 01.30 ’s nachts nadat we om 04.30 opgestaan waren). Vervelend voor hem, maar daardoor werden we uit de rij gehaald en mochten we versneld* door de douane. (*overigens duurt die procedure dan nog zo’n drie kwartier)

We werden opgehaald door Mike, onze DTS leider. Gave gast!
Toen we op de basis aankwamen zijn we naar onze stacaravan gegaan en kwamen we er achter dat er geen beddengoed was. Gelukkig was Mike zo goed om met mij (Hanneke) nog naar een Target te rijden om te zorgen dat we dat nog konden kopen. Pfff, konden we tenminste gaan slapen. Daar waren we ook wel aan toe, want we waren toen al 25 uur wakker. Das best veel…

Vandaag hebben we rondgelopen op de basis en genoten van dat we hier zijn! We zeggen dat ook regelmatig tegen elkaar en het is super om te merken dat we het allemaal als heel bijzonder ervaren. We hebben maanden terug al locaties gemarkeerd op Google Earth en nu zijn we daar echt! De omgeving is bijzonder en hoewel het voor Floridiaanse begrippen erg koud is zijn we blij dat we blauwe luchten en zonnestralen hebben!

De stacaravan waar we de komende drie maanden in wonen vraagt wel om wat aanpassingsvermogen. Laat ik het zo zeggen: als je deze via een reisorganisatie had geboekt dan zou je je geld terug vragen… 😉
Maar we hebben allemaal leuke dingetjes mee om er wat gezelligs van te maken en uiteindelijk zullen we er ook niet heel veel zitten. Op de basis is een gebouw dat Depot heet en dat is een soort grote woonkamer en daar zitten we nu ook met z’n vieren op onze laptopjes te werken.

Opvallend puntje: toen het half 5 was wilden we eigenlijk allemaal wel naar bed… Zou dat zijn omdat het in Nederland toen half 11 was…?Vanavond duiken we er daarom nog maar een keertje vroeg in, morgen is de officiële start van de DTS. En daar hebben we ongelofelijk veel zin in!

Zoals de titel van dit stukje al doet vermoeden zijn we op dit moment druk bezig met het plannen van alles wat we nog moeten doen voor we weg kunnen, met het opruimen van ons huis en met zenuwachtig zijn.  🙂

Plannen lukt aardig. In de keuken hangt inmiddels een overzicht van alle dagen die we nog hier zijn. Best een hoop te doen, maar als het zo in een overzichtje staat dan komen we er wel uit. Stapje voor stapje!
En natuurlijk hangt er, naar een goede Walinga-traditie, ook een afstreeplijst!

Opruimen hoort er ook bij . We hebben al menig ritje naar de kringloopwinkel en de Rova achter de rug en we zijn nog niet klaar! Ook de mailboxen en de documenten in de computer ontkomen niet aan onze opruim-woede! Ik moet zeggen, het is eigenlijk heerlijk om te doen. Je krijgt ruimte in je huis, maar ook in je hoofd. Zo langzamerhand begint ons vertrek dichterbij te komen en dan is het fijn om dingen af te kunnen sluiten en los te laten. Een bijzonder proces, wat misschien wel alleen mogelijk is als je ook echt voor langere tijd weg gaat van huis en haard. Bijzonder om mee te mogen maken.

Aan de andere kant wordt alles nu ook steeds concreter, en dat brengt ook de nodige spanning met zich mee. Het autisme in ons huishouden wordt hierdoor steeds duidelijker zichtbaar. De onduidelijkheid over het komende half jaar geeft best wel stress. Toch is het zo gaaf om te merken dat we alle vier hierdoor gedwongen worden om ons vertrouwen op God en op elkaar te stellen. Een hele uitdaging, en ook iets wat niet in één keer klaar is. Steeds opnieuw moeten we tegen elkaar en tegen onszelf zeggen dat we de spannende dingen over mogen laten aan God. Soms lukt dat, soms niet. Gelukkig kunnen we ook op elkaar vertrouwen en we kijken er naar uit om met z’n vieren te zijn, samen alle onduidelijkheden te lijf te gaan en er wat van te maken.

Vandaag is het nog 38 dagen tot aan ons vertrek. De komende weken gaan we rustig aan door met alle voorbereidingen en afrondingen. Er staan nog leuke dingen op het programma: een fotoshoot door Hanneke Bloem (foto’s komen zeker op deze website terug!), logeerpartijtjes, avondjes uit met vrienden en een afscheidsfeestje. Voor Erik en mij ook nog gewoon werk en voor de jongens nog gewoon school. (Dat laatste valt volgens de jongens overigens niet in de categorie leuke dingen…)
We proberen om tussendoor ook nog wat dagen vrij te houden om weer een beetje bij te tanken en te voorkomen dat we totaal gestresst in het vliegtuig stappen. Hopen dat dat lukt!

We  houden jullie op de hoogte!

Hanneke