Ik mocht weer rijden voor de tienerclub. Eerst zou ik alleen Hielke en een zoon van onze gasten halen en brengen. Er waren deze keer namelijk maar heel weinig tieners uit San Nicolas gekomen. Maar uiteindelijk moesten er toch nog twee meisjes naar huis gebracht worden in San Nicolas. Dus met mij vier kids in de bus, snel de jongens afleveren bij ons huis in Savaneta en vervolgens door naar San Nicolas. Het eerste meisje was al snel thuis. Met een korte groet verdween ze achter het hek van het huis. Ik bleef achter met Anna[1]van veertien. Zij woont helemaal achterin, dicht bij de cunuc[2], zo’n 10 minuten rijden van waar we op dat moment waren. Het grootste gedeelte van de rit was het stil. Ik had haar gevraagd om me de weg te wijzen, wat ze letterlijk deed; vinger naar rechts als we naar rechts moesten en vinger naar links als we naar links moesten. We kwamen aan bij haar huis; donker, niemand thuis. Ze had geen sleutel. Toch maar even controleren. Ik had beloofd te wachten. Ze kwam terug zonder resultaat. “Ik denk wel dat ik weet waar mijn moeder is”, zei ze. Ik zei: “prima, dan rijden we daar heen.” Het was weer stil en het wegwijs-ritueel werd herhaald. We reden grotendeels dezelfde weg terug als hoe we gekomen waren. Ik vroeg: “Maak je je zorgen over je moeder?” “Niet altijd” antwoordde ze. Terwijl ze het uitsprak slaakte ze een zucht. “We gaan haar vinden”, zei ik. Ze antwoorde niet.
Even later kwamen we aan in de Village, in de straat van een auntie. Eerst zag ze daar haar iets oudere broer lopen. “Hé wat doet hij hier”, was haar reactie. En vervolgens: “Ik hoef niks met hem.” En dus gingen we weer door.
Haar moeder bleek niet bij auntie te zijn. Maar auntie dacht wel te weten waar haar moeder was; bij haar stiefvader. Dus wij terug in de bus, het wegwijs-ritueel herhaalde zich andermaal. Weer op weg naar achterin, nog dichter bij de cunuc.
Bij stiefvaders huis bleek haar moeders auto inderdaad voor de deur te staan. Anna haalde zichtbaar opgelucht adem. “Dankjewel” zei ze terwijl ze al half uitstapte. Ik zei tegen haar: “Ik blijf wachten tot je veilig binnen bent. Ga maar snel”. En weg was ze.
[1] Gefingeerde naam. [2] De cunucu is het buitengebied. Foto van Pixabay.
Na de kerkdienst staan we nog wat na te praten met koffie. Ik breng mijn kopje naar binnen en wordt aangeschoten door één van de vrouwen; “Kun je ons helpen? Mijn zus moet nog even wat boodschappen doen, maar haar auto is stuk.” Ik vraag hoe ze in de kerk zijn gekomen. “Pastor heeft ons gehaald”. Eerst merk ik een korte aarzeling bij mezelf, maar iets zegt me dat ik moet helpen. “Waarom vraag je mij?” antwoord ik. Verbaasd hoor ik dat ze veel moeite heeft om mannen te vertrouwen, dat ze dit normaal gesproken niet zou doen, maar dat God haar duidelijk maakte dat ze mij moest vragen. En zo krijg ik op zondagochtend de bijzondere kans om haar beschaamd vertrouwen een klein beetje te helpen helen. Ik voel me vereerd dat ze me vraagt. En de pastor die al zo ontzettend veel doet, krijgt een moment van rust cadeau. Wat een onverwachte zegen voor ons allemaal. God legt mooie puzzelstukjes.
Ons wasmiddel werd ‘s nachts gestolen. Uit het washok. We hadden die ervaring eerder al een keer gehad, maar nu gebeurde het drie nachten achter elkaar. Reden om dit voor de toekomst te voorkomen. En dus bedachten we allerlei snode plannetjes. De film Home Alone was er niets bij. We zouden dit varkentje wel eens even wassen. Puntje bij paaltje besloot ik een alarmpje te plaatsen op de deur van het washok. Maar ja, dat alarmpje zou pas dertig seconden na het activeren afgaan. Dat was natuurlijk niet voldoende. Dus ik besloot een deep fake wasmiddelfles te maken, gevuld met een beetje Windex voor de kleur en veel water. Ook deed in een scheut chloor in de fles, zodat we onze dief op straat zouden herkennen mocht hij alle maatregelen weten te omzeilen. Voor het extra effect bonden we vier blikjes met garen aan de fles. Wellicht zou het geluid van rammelende blikjes ons wakker maken. Genietend van alle voorbereidingen togen we die avond naar bed. Mijn telefoon en de voordeursleutels lagen klaar en ook de riem van Blue voor als ik gevaar zou zien. Maar natuurlijk gebeurde er tijdens de eerste nacht helemaal niks. De tweede nacht was het wel raak. ‘s Ochtends vroeg om kwart over zes ging het alarm af. Ik was meteen klaarwakker en zag door het raam nog net een wat oudere man naar onze poort vluchten, die op een kier stond. Ik zette snel het alarm uit en ging er achteraan. Hij zag me komen, probeerde nog een uitweg te vinden, maar wist dat hij betrapt was. Ik heb hem maar eens duidelijk aangesproken, een mooie foto van hem gemaakt met mijn telefoon (fijn die voorbereiding) en hem gezegd dat ik de volgende keer de politie zou inschakelen. Hij was duidelijk geschrokken, wat ik dan ook wel weer aandoenlijk vond. Gelukkig heeft hij de les wel begrepen, hij is niet terug geweest. Wie weet koopt hij in het vervolg zijn eigen wasmiddel.
Soms ontmoet ik bijzondere mensen, die op een bepaald gebied met kop en schouders boven de rest uitsteken. Deze week was dat Ron[1]. We zaten koffie te drinken bij de Hub en hij had zich net aan me voorgesteld. Hij had een vrolijke uitstraling. Wat een toffe man, dacht ik, en ik vroeg door naar zijn leven. Hij vertelde me dat zijn vrouw twee maanden geleden was overleden aan Covid. Maar hij had besloten om door te gaan en niet op te geven. Hier was hij, 70 jaar oud, zelf 20 jaar verslaafd geweest en inmiddels 30 jaar van de drugs af. Hij wil een voorbeeld zijn voor de mensen om hem heen en gaat dus regelmatig koffiedrinken bij oudere mensen. Hij komt nooit ergens aan met lege handen, want zijn vrouw had gezegd dat als hij doorging met het werk, hij altijd iets kleins mee moest brengen voor de mensen waar hij heen gaat. Hij is één van de mooie mensen hier, die door schade en schande wijs geworden, een voorbeeld willen zijn voor de mensen om hem heen. Morgen moet hij voor een kleine operatie naar het ziekenhuis. Later deze week ga ik bij hem koffiedrinken. En ik zal niet met lege handen aankomen.
Zaterdag bracht ik kinderen naar huis met ons YWAM-busje. Ze waren naar de tienerclub geweest en ik zou ze terug naar huis in San Nicolas brengen. San Nicolas is niet bepaald veilig ’s avonds, maar goed, de kids kwamen daar vandaan en ik wilde de leiders van de tienerclub graag helpen. Dus met een volle bus op weg, kriskras door San Nicolas. Het ene straatje nog kleiner dat het andere en ondanks dat de tieners links en rechts regelmatig door elkaar haalden, brachten we ze allemaal veilig op bestemming.
Toen ze allemaal weggebracht waren dacht ik, ik zet de bus even stil om te kijken waar ik precies ben. Maar toen ik opkeek zag ik vanuit één van de tuinen een grijnzende tiener met een schoffel opgeheven op ons aflopen. Achter hem aan kwam nog twee opgeschoten jongens die duidelijk samen op oorlogspad waren. Ik heb toen toch maar gelijk gas gegeven. Gelukkig waren we aan het eind van de straat alweer op bekend terrein. Dank U, Heer. Ik heb mijn les geleerd. Volgende keer niet meer stilstaan in een onbekende straat.
Iedere zaterdag gaan we naar de Hub. Dit wijkcentrum zet dan de deuren open voor mensen die het nodig hebben. Vaak komen er mensen zonder thuis of zonder eten. Een enkele keer schuiven er ook vrouwen aan die overleven voor hun familie. Door daarheen te gaan en samen koffie te drinken, horen wij hun verhalen en hebben zij even een goed moment. Ze krijgen ook brood, soep en wat fruit of chips en dat helpt om de zwaarte van het leven voor even weg te nemen.
Neem nou Gerwin[1]. Hij gebruikt drugs. Hij is daar eerlijk over en doet zijn best om ervan af te komen. Maar het lukt hem al jaren niet. Hij komt graag langs om even wat te eten. Hij houdt ervan om onder het genot van een kopje koffie een gesprek over God te voeren en daar diep over na te denken. Zo vertelde hij mij drie weken geleden dat het probleem in Aruba is dat mensen hun hart niet meer op God richten. Dus ik vroeg hem: “Jij bent Arubaan, jij weet veel beter wat hier nodig is dan ik. Wat denk jij wat er nodig is om ervoor te zorgen dat Arubaanse mensen hun hart weer op Jezus richten?” Hij wist het antwoord niet, maar hij ging er wel over nadenken zei hij, want het was wel een goede vraag. We dronken onze koffie, ik bad voor hem en we gingen onze weg. Twee weken geleden was hij er weer. Hij wist de vraag nog en wilde er graag over verder praten. Nee, hij wist het antwoord nog niet. Maar er samen over nadenken hielp ook al. Want het was hem wel duidelijk dat Aruba en hijzelf, Jezus heel hard nodig hebben.
[1] Gefingeerde naam. Foto: ons staflid Sean in de Hub.
Ze was denk ik een jaar of elf. Ze werd aan haar arm teruggebracht de kerkzaal in. Niet langer houdbaar in de overvolle zondagschool. Ze werd vooraan neergezet op één van de weinig lege stoelen, in haar eentje. Nog geen vijf seconden later zat ze al omgekeerd te seinen naar haar vriendinnetje die ook een speciaal plekje had gekregen. In de minuten die volgden, ging ze gewoon door met het seinen, alle acties van volwassenen ten spijt. Ze trok zich simpelweg niks aan van anderen. Ik besloot naast haar te gaan zitten. Ze wilde er niks van weten en draaide zich om. Even later probeerde ze weer te seinen, maar ik was duidelijk naar haar en dus keerde ze haar rug weer naar me toe. Toen ik even niet oplette rende ze naar achteren om aan tanchi[1] te melden dat ze weer naar de zondagsschool ging. Maar tanchi was resoluut, dus kwam ze weer naast me zitten, verongelijkt pulkend aan een wond op haar arm. Ik vroeg haar of het zeer deed. “ja” zei ze. Ik zei dat het me speet. Ze keek me aan en ik keek rustig in haar donkere ogen terug. Ze zag dat ik het meende. Ik vroeg: “Hoe heet je?”. “Sara”[2] zei ze. Ik zei: “Ik heet Erik”. Weer keek ze me aan en keek ik rustig terug. De pastor zei “amen” en vertelde dat de kinderen nog een lied zouden zingen wat ze in de zondagschool geleerd hadden. Zij mocht erbij staan en ik verdween weer naar de achterste rij. Terwijl ze daar zo vooraan stond zag ze mij achteraan staan. Opeens lachte ze en ze zwaaide naar me. En ik, ik lachte en zwaaide dankbaar terug.
Veel van de kinderen uit San Nicolas groeien op zonder perspectief en zonder ouderlijk gezag in hun leven. Vader is niet aanwezig en moeder werkt hard om een beetje rond te komen. Kinderen zijn vaak alleen en gaan van huishouden naar huishouden, soms bij oma, dan weer bij een tante of een buurvrouw. Eén van de kerken hier heeft een kidsministry. Iedere zondag worden een aantal van deze kinderen opgehaald om naar de kerk en de zondagschool te komen. Wij komen er graag en we hopen wat verschil te maken door er te zijn.
De vakantieperiode ligt alweer een tijdje achter ons, dus hoog tijd voor een update vanuit Aruba. Deze keer een geschreven update, omdat het opnemen van een video nu iets lastiger gaat. We hebben namelijk tien extra mensen in huis. Lekker druk en heel gezellig!
In de afgelopen maanden is er veel gebeurd. Terwijl we tijdens onze vorige update nog volop in de voorbereiding waren voor de Family Ministry School, ziet onze planning voor het najaar er nu heel anders uit. We hebben moeten besluiten om de school niet door te laten gaan. Dat had een aantal redenen. Allereerst kregen wij alle drie (Erik, Hanneke en Hielke) Covid. Hoewel we hier en daar stevige hoestbuien hadden en ons erg moe voelden, hebben we daar gelukkig verder niet heel veel last van gehad. Maar het duurde wel even voordat we weer helemaal beter waren. Vooral voor mij (Erik) heeft het echt even geduurd en ik heb ook mentaal een klap gekregen door het ziek zijn. Daardoor heb ik momenteel wat burn-out klachten. Ik moet dus even goed opletten wat ik wel en wat ik niet doe. Het gaat gelukkig al een stuk beter dan een aantal weken geleden, maar dit proces gaat wel even duren. Daarom hebben we besloten om onze werkzaamheden tot het einde van dit jaar te beperken tot een minimum. Willen jullie bidden dat ik voldoende kan uitrusten en dat ik nieuwe energie kan opdoen? Dank jullie wel. Verder hebben we de school afgezegd omdat we onvoldoende aanmeldingen kregen. Alle voorbereidingen leken goed te lopen, waardoor we nog vrij lang dachten dat de school gewoon door moest gaan, maar uiteindelijk werkt het niet als zich te weinig studenten aanmelden en dat was het geval. We hadden ook gerekend op een vrijwilligersteam vanuit Florida dat ons zou komen helpen met een aantal praktische voorbereidingen. Maar die konden op het laatste moment niet komen vanwege Covid en mede daardoor konden we huisvesting die we nodig hadden ook niet voldoende op orde brengen om alle mensen te kunnen opvangen. Als klap op de vuurpijl werd het busje dat we op het oog hadden onder onze neus verkocht aan iemand anders. Uiteindelijk was het daardoor heel duidelijk dat het niet de bedoeling was om de school nu te draaien.
In de tussentijd hebben we ook de eerste bananen geoogst van onze eigen bananenboom!
In overleg met de schoolleiders (Frank & Elsbeth) hebben we alles afgezegd. Frank & Elsbeth besloten toch naar Aruba te komen, uiteraard samen met hun kinderen en Jop & Emilia. Emilia helpt Elsbeth met de kinderen en haar man Jop werkt vanuit hier. Dat gaat gemakkelijk omdat het bedrijf waar Jop voor werkt ondersteuning verleent aan een aantal Amerikaanse bedrijven. Voor hem is het dus extra handig dat hij nu in dezelfde tijdzone aan het werk is als de klanten van zijn werkgever. Toen Frank & Elsbeth besloten hadden om toch naar Aruba te komen, hebben ze nog gezocht naar een eigen plek waar zij konden verblijven, maar dat bleek niet eenvoudig. Dus uiteindelijk hebben we besloten dat ze bij ons konden verblijven. In de aankomende maanden zullen we met elkaar optrekken, en het werk hier verder opbouwen en uitvoeren. Wat een zegen om extra mankracht hier te hebben en er een tijdje niet alleen voor te staan.
In de tussentijd stond het werk niet stil. Hanneke en ik hebben bij een kerk een cursus luisterend bidden mogen geven. Thema’s die voorbijkwamen waren: God’s liefde voor ons, Manieren waarop God spreekt, Get ready, en De praktijk. Wat was het bijzonder om de honger te merken naar meer van God. Eén deelnemer zei achteraf tegen mij: “Ik heb zoveel geleerd, deze avonden hebben mijn leven veranderd. Nu weet ik dat God een relatie met mij wil hebben.” We zijn er dankbaar voor dat God door ons heen wil werken om mensen dichter bij God te brengen. We hopen in de toekomst deze cursussen opnieuw te kunnen geven. In de afgelopen tijd heb ik een aantal counselingstrajecten afgerond. Een paar stopten iets eerder dan gepland omdat ik ziek was, maar de meesten heb ik op een goede manier af kunnen ronden. Eén van de cliënten kreeg na onze gesprekken zijn familie (die helemaal uit elkaar lag) op bezoek. Van tevoren keek hij er naar uit, maar vond hij het ook wel spannend hoe dit zou lopen. Toen ik hem achteraf vroeg hoe het was gegaan, zei hij: “Het was heel leuk, de gesprekken hebben me geholpen om met de situatie om te gaan.” Wat een zegen dat hij door de gesprekken meer handvatten heeft gekregen, waardoor het bezoek goed verliep.
Aan het begin van deze update vertelde ik van het busje dat onder onze ogen werd verkocht aan iemand anders. Dat was niet het einde van het verhaal! Want een paar weken later kwamen we alsnog een geschikte bus tegen en die staat inmiddels hier voor de deur! Het is een mooie 9-persoons bus uit 2017, waar we de komende jaren mee verder kunnen en… hij is afbetaald. Dankzij bijdragen vanuit het Diaconaal Steunfonds (DSF) van de CGKZwolle, een aantal kerkleden en zakelijke relaties, konden we de bus kopen en de verzekering voor het eerste jaar betalen. Zo bijzonder, hoe de Here door al deze mensen heen heeft gewerkt om het werk van YWAM Aruba verder op gang te helpen! De bus wordt inmiddels al goed gebruikt en we hopen over een tijdje een video te maken waarin dat ook voor jullie zichtbaar wordt.
Als laatste nog even een korte update van ons persoonlijk. Zoals jullie vast wel gemerkt hebben, konden we het dit jaar niet volhouden om iedere maand een update op onze website te plaatsen. Sorry daarvoor! We weten dat een aantal van jullie erg met ons meeleven en graag goed op de hoogte blijven. Maar omdat we steeds meer werk hebben hier en we zelf ook graag gezond blijven, kiezen we ervoor om onze updates in het vervolg eens per twee maanden op de website te plaatsen. We blijven verder wel op dezelfde manier werken, zodat onze updates ook achteraf terug te zien zijn op onze website. Dank jullie wel voor al jullie steun. We genieten erg van berichtjes tussendoor of van (onverwachte) post. Die komt soms pas maanden na het versturen binnen, maar dat maakt het plezier voor ons niet minder. Wij bidden regelmatig voor jullie. Hoewel we niet in Nederland zijn en even bij mensen langs kunnen gaan, is dit wel iets wat we kunnen doen en we doen dat graag! Willen jullie voor ons blijven bidden? Pionieren in een ander land is vaak niet eenvoudig en we missen het dat we (vanwege de verblijfsvergunningen) niet naar Nederland kunnen. We kunnen jullie gebed dus goed gebruiken. Verder gaat het goed met ons. We zijn dankbaar voor het werk dat we mogen doen. Jorian doet het fantastisch in Nederland en Hielke is flink op stoom met het afronden van zijn school hier. We zijn trots op allebei! Jorian wordt komende donderdag 21 jaar, op 21 oktober ’21. 😉 De verjaardagen van Hielke (hij werd 18 op 23 augustus!!) en Hanneke vielen in het water, maar we hopen ze op de 24e te vieren op het strand met vrienden van hier. 🙂 Dan vallen ze letterlijk in het water!
Dit was de update voor nu, hieronder vindt je nog wat foto’s. We hopen de volgende keer weer een filmpje te maken.
Hielke is 18!!
Een beetje een treurige 18e verjaardag…
We leren papiamento in de kerk!
Lol met oogjes… 🙂
Lol met oogjes… 🙂
Joepie! We gaan onze verjaardagen vieren op het strand
Hielke balanceert van alles. Hier een luizenkam.
Hielke balanceert van alles. Hier twee geo driehoeken en een gradenmeter.
Blue blijft geweldig!
We zien veel cactussen, maar sommige zijn echt mooi gevormd!
Om jullie iets meer achtergrond mee te geven van wat we allemaal doen, hebben we een overzicht gemaakt van alle opbouwwerkzaamheden waar we mee bezig (geweest) zijn. We zijn blij en dankbaar dat we, ondanks de situatie in de wereld, nog steeds goede stappen kunnen blijven zetten in de opbouw van het werk dat hier zo nodig is.
