Toen wij in Florida woonden hebben we er ons wel eens over verbaasd hoe snel met name Christelijke Amerikanen met elkaar in het huwelijksbootje kunnen stappen. De Amerikaanse cultuur verschilt daarin echt van de Nederlandse. Ook de datingstijd ziet er in Amerika echt anders uit als in Nederland. De verkeringstijd in Nederland duurt makkelijk een paar jaar en loopt in veel gevallen uiteen van lekker vrijblijvend naar intentioneel. Maar als je er in Christelijk Amerika voor kiest om te daten, dan is dat in veel gevallen gelijk heel intentioneel. Misschien is dat ook wel de reden dat de tijd van daten soms maar een halfjaar duurt voordat er verloofd en getrouwd wordt, ook bij jonge mensen. En toch zie ik bij veel van deze Amerikaanse stellen een diepe hartsconnectie die dus ook in korte tijd kan ontstaan.
Ook in gewone relaties is het me soms een raadsel hoe het ontstaat. Die directe hartsconnectie die er soms kan zijn met iemand die ik ontmoet. Je ziet elkaar voor het eerst en je weet meteen: dit zit goed. Wij hebben van die vrienden, in Nederland en Amerika, maar nu ook in Aruba. Vrienden is niet eens het goede woord. Eigenlijk heb ik geen woorden voor zo’n relatie. Het voelt diep en liefdevol, alsof je elkaar al jaren kent terwijl dat helemaal niet zo is. Als je erover nadenkt, dan is het best wel bizar dat dit kan.
Toch is me wel wat opgevallen. Iedere keer dat dit ons gebeurt is God met een mooi stukje van Zijn plan bezig; we mogen een training geven, of er moet iets op heel korte termijn georganiseerd worden. Wij hebben dan geen idee hoe we dat zo snel moeten vormgeven. Maar God regelt het elke keer weer precies pas en brengt en passant de juiste mensen met eenzelfde hartsgesteldheid op ons pad. Soms is het maar voor even, maar vaak ook voor langer. Ik vind het supermooi en ik geniet ervan, maar ik snap er ook geen snars van. Onnavolgbaar hoe Hij dat doet, die God van ons. Een compleet raadsel.