Eén van de moeilijke dingen van het leven op een Caribisch eiland is dat mensen niet alleen komen, maar vooral ook weer gaan. We genieten er erg van dat we regelmatig nieuwe gasten mogen verwelkomen in Aruba. Soms blijven ze voor een paar dagen, soms voor een paar weken en een enkele keer voor een paar maanden tot een jaar. Maar er zijn weinig mensen die langer blijven hangen. Gelukkig is het prachtig om in deze regelmatige chaos van komen en gaan steeds opnieuw te mogen ontdekken dat de zaadjes die mensen hier planten blijven als zij zelf weer vertrekken.
Zo was er hier een studente die tijdens haar outreach voor de Discipelschap Training School met mij mee ging op de bus om eten rond te brengen aan de arme families. Toen we bij één van de gezinnen aan de deur kwamen, zei de oudste dochter van het gezin tegen haar dat ze mooi was. De studente bedankte haar en vertelde dit meisje dat zij haar juist mooi vond. Het meisje groeide zichtbaar van deze opmerking en sindsdien merk ik dat ze meer haar best doet om zichzelf goed te verzorgen. Wat mooi om te zien dat één opmerking van een wildvreemde zo’n groot positief effect kan hebben.
Toch zijn de effecten soms ook niet direct zichtbaar. Vrienden van ons hebben ontzettend veel geïnvesteerd in de Arubaanse samenleving. Ze hebben op alle mogelijke manieren bijgedragen geleverd aan verschillende kerkengemeenschappen, hun werk en het vrijwilligerswerk dat ze met passie deden. Ondanks hun gepassioneerde inzet zagen ze daarbij keer op keer bitter weinig effect. Zo zelfs, dat ze uiteindelijk besloten om Aruba te verlaten. Voor hun een heftige conclusie met grote gevolgen, voor ons weer een pittig afscheid.
Onwillekeurig komt in zo’n situatie de vraag bij mij boven: heeft het wel zin om je steeds opnieuw in te zetten om met al die mensen relaties op te bouwen? Als iedereen toch weer vertrekt, wat is dan de waarde van deze investering? Het enige wat na weer een afscheid over lijkt te blijven is verlies. Maar vandaag realiseerde ik me iets. Als ik me steeds focus op wat zichtbaar is voor mij, gaat mijn aandacht dan wel werkelijk uit naar de mensen met wie ik te maken heb? Of ben ik dan druk met de resultaten die ik nodig vind? Ik denk dat ik het antwoord wel ken. Het mooie van afscheid nemen is dat er kennelijk iets is ontstaan waarvan afscheid nemen de moeite waard is. En dus is er meer geplant dan ik kan zien. Aan God de oogst.
Photo by Jorien Loman on Unsplash